Μεγάλη Πέμπτη κιόλας. Ο καιρός ζέστανε, αλλά ο κόσμος παραμένει στην τσίτα. Πίσω από τις ευχές για Καλή Ανάσταση υποβοσκει μια οργή, μια θλίψη, μια δυσαρέσκεια, μια κόπωση, ανεξάρτητα φύλου, ηλικίας, γλώσσας, θρησκείας και πολιτικής τοποθέτησης.
Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Θα μου πεις και ποία είσαι εσύ για να βλέπεις και να κρίνεις;
Σωστό κι αυτό. Όμως το φετινό Πάσχα είναι ένα θλιμμένο Πάσχα και δε μου το βγάζετε από το μυαλό.
Έχουμε και το σουλτάνο Ερντογαν να ουρλιάζει στην αυλή μας και να βάζει κοριτσάκια ανήλικα να τον ζητωκραυγάζουν στην Τιβι.
Κατάντια. Όσα είχα ελπισει για τον εικοστό πρώτο αιώνα, δε δείχνουν διάθεση να ντυθούν το θαυμάσιο χρώμα της πασχαλιάς ούτε να αναζητήσουν την ευωδιά της.
Σκουπίδια στους δρόμους παντού και ακαθαρσίες σκύλων, που οι τάχα φιλόζωοι ιδιοκτήτες τους θεωρούν μπελά να μαζέψουν.
Ανθρωποι, που σωρηδόν κυκλοφορούν χωρίς εισιτήριο και σε κοιτάζουν ειρωνικά σαν να λένε :
-Κορόιδο, κράτα σφιχτά το εισιτήριο, μη ξεχάσεις κανένα χτύπημα.
Ληστές, κατακάθια της κοινωνίας, να χτυπούν, βιάζουν, σκοτώνουν, όποιον προβάλει αντίσταση νόμιμη για την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας του.
Πολιτικοί, καλοπληρωμένοι από τα δημόσια ταμεία, που αρνούνται τον έλεγχο των αποκτημενων.
Ηγέτες, χωρίς πυγμή, πυξίδα, θέληση, όνειρα, Ιθάκη.
Κάτι τέτοιες ημέρες, που φουντώνουν οι ευχές εικονικής πραγματικότητας, σκέφτομαι, πόσο μου λείπει μια πραγματική δουλειά. Που, όμως, θα άρεσε σε εμένα και όχι υποχρεωτικά σε εσάς.
Ίσως τότε να διοχετευα εκεί το πλεόνασμα ενέργειας, που πάει χαμένο. Τόσα χρόνια χαμένο.
Μπορεί, αν αποκτήσω εγγόνια, να αλλάξω σκέψεις. Το εύχομαι.
Ίσως τότε η Νεράντζα, το πράσινο, η θάλασσα, η μυρωδιά από τις λεβάντες μου να είναι αρκετά.
Θα μπορώ να λέω :
ΚΑΛΗΜΈΡΑ, ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ, ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ, με το χαμόγελο του επιζήσαντα ναυαγού στην οικονομική κρίση της χώρας και όχι μόνο.
Μέχρι τότε υπάρχει και το θέατρο με την υποκριτική του τεχνη.
Καλό Πάσχα σε όλους!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΆΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου