Η ΆΝΟΙΞΗ ΠΕΡΝΆ...

                                                                         

 
Του Αι Γιώργη σήμερα και γιορτάζουν όλα τα σπίτια με Γιώργους και Γεωργίες. Η πλατεία του Αγίου Γεωργίου, εδώ πιο κάτω και η πλατεία του χωριού μου, της Αυλώνας στη Μεσσηνία.
Ο γιος μου ταξιδεύει για Μύκονο, για σεζόν, αυτή τη Μύκονο, που χαίρονται μόνο οι τουρίστες, που έχουν χρήματα και ποτέ εμείς. Θα μου πεις πόση διαφορά να έχει η Άνοιξη στις εικόνες του διαδικτύου από εκείνη την άλλη την πραγματική, που απλώνεται σε δαντελωτά ακρογιάλια, σε ανθισμένα δέντρα και ώριμα φρούτα; Ειλικρινά ούτε που με νοιάζει. Ούτε που με νοιάζει πια...
Στο Γιωργάκη Παπανδρέου δεν θα ευχηθώ φυσικά :Χρόνια Πολλά, γιατί κρατάει μαζί με το Σόιμπλε, τη Μερκελ, τη Λαγκαρντ κι άλλους πολλούς περίοπτη θέση στον κατάλογο, όλων εκείνων, που αντιπαθώ και μου φέρνουν... ξέρετε εσείς, τι.
Η Άνοιξη, λοιπόν, είναι μια όμορφη εποχή για τους πολύ νέους και τους πολύ ανυποψίαστους κι εγώ, δυστυχώς, δεν είμαι πια ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Γραφιάς! Μάλλον αυτό είναι το φόρτε μου και το πλήθος των λέξεων, που έχω άφθονο στη διάθεσή μου, είναι παράγωγο του θαύματος της γλώσσας μας, που, αν δεν τη διεκδικούμε καθημερινά, στο τέλος θα μας την πάρουνε ή απλά θα την εξαφανίσουν.
Δεν έχω όρεξη για πολιτικά σχόλια σήμερα, γιατί νομίζω ούτε κι εσείς έχετε...
Σχόλια επί σχολίων χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα είναι, σαν το γκάλοπ, που βγαίνει ευνοϊκό κατά τις απόψεις εκείνου, που το πληρώνει. Ε;
Η φίλη μου η Γιωργια, ακόμη να φτιάξει το γόνατο της από ένα πέσιμο, τέσσερις μήνες τώρα, ενώ ο φίλος μου ο Γιώργος είναι μελαγχολικός, όπως κι η δουλειά στο γραφείο του. Κι όσο για τον όμορφο Γιώργο, που μου έκανε δωρεάν αγκαλιές, τον έχασα κι αυτόν...
Η Άνοιξη περνάει και ήθελα να σας γράψω κάτι όμορφο, χρήσιμο, χαρούμενο, στοχαστικό, ελπιδοφόρο, τρυφερό, αισιόδοξο, χρωματιστό, τέλος πάντων, αλλά δεν μου προκύπτει, δε μου βγαίνει, δε μπορω.
Ώρες - ώρες σκέφτομαι, μήπως η Άνοιξη δεν περνά, γιατί σταμάτησε να έρχεται. Στην Ελλάδα της κρίσης και της αέναης παπαρολογιας των πάντων και για τα πάντα η Άνοιξη προτίμησε να μην έλθει ξανά. Η όχι;
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΆΚΑ