HOTEL ΣΤΑΝΛΕΥ

 


                                                                                  
 Αχ. Ρωρω μου, λέει η Λίτσα γελώντας, σε πεθυμησα και κάθεται δίπλα μου στο σκυθρωπο καφέ του Αγιαντωνη.
Ρω-ρω,λέμε χαιδευτικα η μία την άλλη από την ομώνυμη καρατεριστα στην ελληνική ταινία "Μια Ιταλίδα από την.Κυψελη", που στη μέση ηλικία ήθελε γάμο κι έρωτες!
Δηλαδή μια δεύτερη ευκαιρία. Όπως κι η χώρα μας, όπως κι όλοι εμείς.
Έπιασε κρύο κι ο κόσμος γύρω σου αφήνει, νομίζω, μια γεύση καμμένου φαγητού, που είσαι αναγκασμενος να το φας είτε γιατί μόνος σου το έκαψες είτε γιατί δεν έχεις καμία εναλλακτική επιλογή.
Νταβος, χιόνι, Τραμπ, Γερμανοευρωπη, χιόνι κι άλλο, πλήρωσε, πλήρωσε, πλήρωσε,πέθανε ή αν θες αυτοκτονα!
Τα νέα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης πέρασαν από τη βουλή, αλλά το μόνο, που συζητάει ο κόσμος είναι το όνομα των Σκοπίων και αν έδειξε η τηλεόραση και πόσο τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη.
Αχ.Τιτο.Αχ.Τιτο! Δεν μπορείς να δεις κιόλας από ψηλά, πως ζουν σήμερα οι λαοί των Βαλκανίων.
Θα μου πεις, γιατί παλιά ζούσαν πιο αγαπημένοι; Σωστό κι αυτό.
Homo homini lupus! ,λοιπόν και ο πρωτογονισμος στην ιστορική διαδρομή πηγαινοερχεται επάνω στη σκακιέρα των εταίρων, των πιστωτων, των δανειστων, των τραπεζών, των ξέρετε εσείς κάθε φορά ισχυρών αυτού του πλανήτη. Ε;
Χθες στο ξενοδοχείο ΣΤΑΝΛΕΥ, στα πλαίσια της κοπής της βασιλοπιτας της ομοσπονδίας ΤΡΙΦΥΛΙΩΝ, βραβεύθηκε για το λαογραφικο και συγγραφικο του έργο ο εξαδελφος μου Δημήτρης Κολετσος.
Μίμη μου, συγχαρητήρια. Να πάρουμε τα χρόνια σου κι ελπίζω και τις τιμές σου!
Εκεί στο ξενοδοχείο αυτό, θυμήθηκα, στο πρώτο έτος της Νομικής είχα πάει να δουλέψω.
-Που θα θέλατε να δουλέψετε; ευγενικά με ρώτησε ο προσωπαρχης (Ο hm manager, που λέει τώρα η κόρη μου).
Στη ρεσεψιον;είπα με χαρά κι ελπίδα.
Όμως, εκείνος σε ένα κλουβί κλειστό και σκυθρωπο με έστειλε, που στεγαζε τότε το τηλεφωνικό τους κέντρο με τα άπειρα βύσματα, φωτάκια και διαταγές!
Η τηλεφωνητρια, καλή κι ευγενική ήταν και ευχαριστημενη έδειξε από εμένα, που μόνο για κατουρημα σηκωνομουν από την καρέκλα...
Τρεις ημέρες μόνο άντεξα στη φυλακή εκείνη κι ύστερα δε ξαναπηγα ούτε να πληρωθω τα τρία μου μεροκάματο, που ανάγκη τα είχαμε, και τηλεφωνο με πήραν και τα προσφερανε...
Τα χρόνια περάσανε κι η τύχη το έφερε χθες επισκέπτρια να μπω στο ίδιο αυτό το ξενοδοχείο.
Τα νιάτα μου δε νοσταλγησα, γιατί οι ελεύθεροι μέσα τους μένουνε πάντα νέοι!
Μονάχα την αυτοκριτική μου κάνοντας,φεύγοντας, ομολογησα στον εαυτό μου:
Τα τρία μου εκείνα μεροκάματα έπρεπε να είχα πάει να τα πληρωθω.
Τα δούλεψα. Δεν τα δούλεψα;
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ