Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ

                                                                   

Καλοκαίρι του 1985, η κόρη μου δύο μηνών μωράκι, είχε παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα στην καρδιά της κι εμείς, οι γονείς της, τρεχαμε αγκαλιά με το μωρό, πανικοβλητοι,από νοσοκομείο σε γιατρό και τουμπαλιν...
Δεν θα επικεντρωθω στο γεγονός ότι χειρουργηθηκε, δυόμισι μηνών στο νοσοκομείο Παίδων του Λονδίνου και έκτοτε είναι υγιής ούτε θα μπω στο ιστορικό του πώς μαζέψαμε τότε τα λεφτά της εγχείρησης, γιατί θα έπρεπε να γράψω ολόκληρο βιβλίο κι όχι ένα κείμενο.
Όλο τα γεγονότα εκείνης της εποχής ξαναθυμηθηκα, γιατί ένα αγαπημένο μας πρόσωπο περνάει ένα πρόβλημα υγείας.
Λοιπόν, το μωρό μετά από σύσταση των γιατρών του νοσοκομείου Παίδων για υπέρηχο καρδιάς στο άλλο Παίδων το είχα πάει για να γίνει διάγνωση του προβλήματος υγείας του.
Από τις άλλες εξετάσεις, όλες είχαν γίνει, οι καρδιολογοι είχαν μια πρώιμη διάγνωση, όμως, τον υπέρηχο καρδιάς περιμένανε, που,σαν καινούρια τεχνολογία τότε στη χώρα μας, την πλήρη εικόνα θα έδινε και θα βοηθούσε μέσω της ορθης διάγνωσης, στην απόφαση για την εξέλιξη της κατάστασης και τη θεραπεία.
Αφού ο αρμόδιος γιατρός έκανε την εξέταση στο μωρό για ώρα, με κοίταξε σοβαρά -σοβαρά και μου ανακοίνωσε κοφτα ότι καμία ελπίδα δεν έδινε για επιβίωση!
Ο άντρας μου, που απέξω με περίμενε, ένα ζόμπι πανιασμενο είδε να βγαίνει, εμένα δηλαδή, που από τα κλάματα ούτε να μιλήσω μπόραγα ούτε ανάσα να πάρω με οξυγόνο.
Αυτή ήταν η διάγνωση και γραπτή την πήραμε στα ξεραμενα χέρια μας κι εφιαλτικα περάσαμε, ο άντρας κι εγώ, κι ας έλεγε ο καρδιολογος μας, ο κος Αντωνιαδης Στέλιος, που καλή του ώρα, όπου κι αν είναι , πως ΛΑΘΟΣ ήταν η ΔΙΑΓΝΩΣΗ, που έβλεπε το αποτέλεσμα, χωρίς να έχει βρει την αιτία του προβλήματος!
Μονάχα μες σε ένα μήνα, στο hospital for sick children στο Λονδίνο, σαν φτάσαμε και τα κρυφά μειδιαματα των Αγγλων, σαν αντιληφθηκα, για τη διάγνωση (χωρίς ελπίδα ή θεραπεία) και μόλις η εγχείρηση τελείωσε με απόλυτη επιτυχία, που δύο χειρουργοι Ευρωπαιοι,αλλά όχι Αγγλοι, την έκαναν, φτερά στη ψυχή έβγαλα και χαρά, χαρά ατελείωτη, ένιωσα.
Την ιστορία αυτή σήμερα σας διηγηθηκα, γιατί εχθές σε ένα δημόσιο νοσοκομείο" καυγά "έστησα για να μας δώσουν μια διάγνωση, που καθυστερουσαν.
Δεν θα σχολιάσω, πώς αισθάνθηκα, γιατί δεν μου επιτρέπεται, αφού δεν ήταν αυστηρά υπόθεση προσωπική μου.
Το Στέλιο τον Αντωνιαδη πάλι θυμήθηκα, που έλεγε :
Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ που δε βλέπει τα αίτια, αλλά μόνο τα αποτελέσματα, συνήθως είναι ΛΑΘΟΣ.
Η ζωή μας είναι σπουδαία, γιατί είναι η μόνη, που έχουμε κι αξίζει να τη ζούμε και να την προστατευουμε.
Οι γιατροί πρέπει να τιμούν τον όρκο του Ιπποκρατη είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα.
Το αν θα βγούμε στις αγορές και πώς ή το ποιος νίκησε στο. survivor με αφήνουν παγερα αδιάφορη .
Εσείς, κύριε Πολακη μου,συνεχίστε την καλή δουλειά, γιατί είναι σπουδαίο οι άνεργοι νέοι μας, οι πολυπτυχιουχοι άνεργοι νέοι μας,να βρίσκουν δημόσια περίθαλψη και φροντίδα κι ας πρέπει να κάνω κι εγώ "το γαυγισμα του σκύλου" καμία φορά, όπως κι εσείς, κι ας έκλεισε χρόνος, που άφησα το ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα θα πάνε καλά, το ξέρω, γιατί έχουμε μάθει να αγαπάμε και να μην εγκαταλειπουμε τον αγώνα για ζωή κι επιβίωση.
Η πίστη, η ελπίδα κι η αλληλεγγύη διάγνωση δε χρειάζονται κι ο φίλος ο Κώστας προχθές με αγκαλιασε και μου είπε :
Δεν σας αγαπώ μόνο, κυρία Βιβη μου.
Σας λατρεύω.
Αυτή είναι η δύναμη των απλών ανθρώπων.
Σε κάνουνε να κλαις από χαρά!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ