Πάει κι η παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2021 για τα 200 χρόνια από την επανάσταση των προγόνων μας. Πάνε και οι φανταχτερές επισκέψεις, οι εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις, η υποδοχή και φιλοξενία η ελληνική των επίτιμων και επίσημων καλεσμένων της κυβέρνησης. Πάνε οι καταθέσεις στεφάνων, οι παρουσιάσεις μουσείων και μνημείων, τα δάκρυα, αυθεντικά ή ευκαιριακά, τα καλά λόγια κι οι επευφημίες για όσα μεγαλούργησαν διακόσια χρόνια πριν οι πεθαμένοι μας ήρωες της επανάστασης του 1821. Νομίζω πως σας το έχω ξαναπεί ότι όλοι οι ήρωες μας είναι από καιρό πεθαμένοι, πολλούς από αυτούς τους φυλάκισαν ή τους δολοφόνησαν, όχι οι εχθροί μας , οι Τούρκοι, αλλά οι πολιτικοί τους αντίπαλοι ή απλά οι εκάστοτε προδότες ή πουλημένοι της εποχής τους, που τότε, όπως και τώρα ήταν πάμπολλοι.
Ειλικρινά δε θέλω να φανώ ασεβής ή προσβλητική στους ιστορικά αποδεκτούς μεγάλους εθνικούς μας ήρωες. Κι εγώ υπήρξα παιδί και αγνή και υπεράγαν αισιόδοξη κι ελπιδοφόρα ότι κάποτε θα μεγαλουργούσα κι εγώ στην εποχή μου προς όφελος της κοινωνίας, της πατρίδας και του κόσμου ολάκερου σύμφωνα βέβαια με τις δυνάμεις μου, σωματικές, πνευματικές και ψυχικές και κατά τις συγκυρίες.
Σας μιλάω συχνά για τις συνθήκες και τις συγκυρίες τις ρημαδες, είναι γεγονός, αλλά ως γνωστόν η πλειοψηφία προτιμά να συζητά για γαρίδες, πεσκανδρίτσες και μελάνι σουπιάς, υπέρκομψες και υπέρκομψους, τσάντες τσολιάδες και διαζύγια κοσμικά, παρά για νεκρούς εκτός ΜΕΘ, ελλείψεις σε γιατρούς, νοσοκόμες, φάρμακα, εμβόλια και ορούς αντισωμάτων. Μην πούμε και για την κρίση την οικονομική, που ήλθε κι αυτή για να μείνει...
Άλλο τα λόγια κι άλλο τα ρολόγια, που έλεγε κι η μάνα μου. Άλλο το μάθημα ιστορίας κι άλλο το γράφουμε ιστορία.
Άλλο το μεγαλούργησαν κάποτε οι πρόγονοι μας κι άλλο οφείλουμε, αν ΌΧΙ να μεγαλουργήσουμε κι εμείς , τουλάχιστον να επιβιώσουμε, σαν κοινωνία, χώρα και έθνος αξιοπρεπώς. Μεγαλουργώ σημαίνει πράττω έργα μεγάλα ή μεταφορικά τα "καταφέρνω".
Πότε λέτε να τα καταφέρουμε τελικά;
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου έχει περάσει και λυπάμαι, αν σας θυμώσω, αλλά :
Νεοέλληνες μου, σας μέτρησα, σας ζύγισα, σας υπολογίζω κάθε μέρα, σας είδα και συμπέρανα :
Δεν είστε, σαν τους ηρωικούς μας ήρωες προγόνους. Δυστυχώς..
Κι εγώ φυσικά.
Ούτε όσο πατάει το πόδι της γάτας.
Του ΣΑΜΠΗ, δηλαδή!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΆΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου