Σήμερα είχε ήλιο. Στο χορτάρι στεγνώνουν τα ξερά φύλλα. Ο Κανέλος θέλει χάϊδεμα, η Βούλα καφέ στο παγκάκι, ο Σόνυ έχει αρχίσει να μην ακούει καλά. Πώς το λένε αυτό που παθαίνουν οι άνθρωποι μετά τα εξήντα με αυτιά, μάτια και μέλη; Α, ναι. Γηρατειά, καλέ ! Και τα ζώα ακριβώς τα ίδια στις δικές τους αναλογίες διάρκειας ζωής. Η Μαρία κι ο Παναγιώτης έφτιαξαν κουραμπιέδες στη Γλασκόβη. Μου λείπουν, αλλά η ιδέα ότι ο ένας προσέχει τον άλλον με ηρεμεί, μου δίνει τη σιγουριά ότι η αγάπη κρατάει, φτάνει με αγάπη και τρυφερότητα να την ποτιζεις συχνά.
Όσο τρώω λίγο, δηλαδή γενικά πεινάω οι δείκτες επιβίωσης μου φέρνουν επιτυχίες.
Σχεδόν καταλαβαίνω τους φίλους μου, που τους έλειψαν οι επισκέψεις στο ουζερί και στο γνωστό μας εστιατόριο στέκι στη Μπενάκη. Τελικά χωρίς πολύ φαγητό μπορείς, χωρίς συναναστροφή αργά ή γρήγορα σε πιάνει μια θλίψη, σαν τα πεσμένα φύλλα μετά τη βροχή. Δείχνουν στεγνά και καλλιτεχνικά κάτω από τον ήλιο, αλλά περιμένουν απλά τη μετατροπή τους σε σκόνη, λάσπη, τροφή μικροοργανισμών.
-Αν μου λείπει το στόλισμα του Χριστουγεννιατικου δέντρου και οι γιορτές των ημερών;
Μάλλον ΌΧΙ θα έλεγα, γιατί ποτέ δεν ενθουσιαζόμουν με φιέστες, λαμπιόνια και ψεύτικες ευχές...
Αν μου λείπει κάτι είναι οι δικοί μας αγαπημένοι, που έφυγαν για πάντα μακριά και που ποτέ δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν.
Τα παιδιά μας, που έχουν μεταναστεύσει.
Η ελπίδα, η αισιοδοξία και το γέλιο, που κάποιοι μας στέρησαν. Ξερετε εσείς ποιοι.
Ο Φίλιππος κι ο Ιάσωνας, τα μικροανηψακια - εγγόνια μου, που ο κορωνοιος δεν μας αφήνει να συναντηθούμε... (Να ξέρεις, Φίλιππε, η αγάπη διατηρείται άμα με αγάπη και τρυφερότητα την ποτιζεις ή και τη ζωγραφίζεις).
Α, ναι. Τι άλλο μου λείπει; Δε θα το πιστέψετε; Στην παιδική ταινία Ματιλντα τώρα το μεσημέρι είδα στους ελληνικούς υπότιτλους τη φράση :Ούτε μια δραχμή!
Και κατάλαβα ξαφνικά, πως όσα χάσαμε δε γυρίζουν ποτέ ξανά πίσω. Αυτά!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΆΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου