Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020

ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΗ



                                                                
                                                                 


Αν το 1922 η προγιαγιά μου Κιουρανη (Ουρανία) μαζί με τα παιδιά της δεν είχαν καταφέρει να περάσουν ζωντανοί από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας στον Πειραιά, η μάνα μου δεν θα γεννιόταν ποτέ ούτε εγώ από αυτήν. Χωρίς να προφτασω να γνωρίσω ούτε προγιαγιά ούτε γιαγιά ούτε παππού Μικρασιατες, χωρίς κανείς να μου πει ποτέ τίποτα έβγαλα μόνη μου τα ιστορικά μου συμπεράσματα και κράτησα μια διαρκή αντιπάθεια, αηδία και αντιπαλότητα για όσους θεωρώ ότι φταιξανε για τη Μικρασιατική καταστροφή. Που κάνουν πολέμους και ξεριζωνουν ανθρώπους από τον τόπο τους για το ΚΕΡΔΟΣ!
-Γιατί σας τα λέω σήμερα αυτά;
Απλά, γιατί ήξερα και ξέρω τις ρίζες μου.
-Αν θα μπορούσα να φτιάξω αλλού άλλες ρίζες, όχι καταγωγής, που είναι δοσμένες, αλλά ζωής;
Ασφαλώς και θα μπορούσα, φτάνει να το ήθελα και να μου το επέτρεπαν και οι καταστάσεις.
Για αυτές τις καταστάσεις πρέπει κάποτε να μιλήσουμε. Στη ζωή μας, στη χώρα μας, στην Ευρώπη τους, που κάποτε νομισαμε, πως θα γίνει η Ευρώπη μας, στον πλανήτη μας, που, όταν ήμουν παιδί, μου φάνταζε το πιο πολύπλοκο και μαγευτικό σύμπαν.
Θα μου πεις. Και ποιοι είμαστε εμείς για να μιλήσουμε; Έχουμε φωνή; Έχουμε θέσεις; Έχουμε δύναμη και κότσια να διεκδικησουμε, να εξισοροπησουμε στο τεντωμένο σκοινί επάνω από καιόμενη βάτο;
Μόνοι μας έχουμε μείνει εδώ και καιρό, εδώ και χρόνια χαμένα, εδώ κι ελπίδες ψεύτικες, εδώ και όνειρα μουχλιασμένο από δάκρυα παιδιών, που κλαίνε απαρηγόρητα, γιατί έκαναν το λάθος να γεννηθούν μόνα στην κοινωνία των σαπιων ανθρώπων, των τρελών ηγετών και του τερατομορφου πολέμου του κέρδους, της μισαλλοδοξιας και του φονταμενταλισμου.
Συνήθισα πια να μένω μόνη. Να μελαγχολω μόνη. Να κοιτάω τα νούμερα, δυστυχώς, να μη βγαίνουν σε αυτή τη χώρα, τη χώρα μου...
Τα νούμερα είναι οι σιωπηροι δολοφόνοι στην εποχή του παρακμαζοντα καπιταλισμού και των ανερχόμενων σουλτανων.
Ο κορωνοιος πάλι ούτε μόνος ούτε σιωπηλός. Αυτός αόρατος. Σαν κι εκείνους τους Αόρατους, που από χρόνια μας μετακινούν, σαν φτηνοαναλωσιμα πιόνια στη σκακιέρα τους.
Δεν ξέρω, αν εσείς αισθάνεστε ΜΟΝΟΙ.
Εγώ πάντως ΝΑΙ!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΆΚΑ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου