Ο ΤΖΌΚΕΡ ΕΝΗΛΙΚΙΏΘΗΚΕ!

                                                            

Σας έχω πει ξανά πόσο αγαπάω τον κινηματογράφο. Ε; Μάλλον πόσο αγαπουσαμε το σινεμά οι γονείς μου, ο αδελφός μου, εγώ κι ύστερα ο άντρας μου και τα παιδιά μου μέχρι τώρα, που γράφω αυτές τις αράδες.
Σίγουρα ο ποιοτικός κινηματογράφος μας μαγευε, μας δίδασκε, μας συγκινουσε, αλλά και μερικές "φάκες" αστείες ή περιπετειωδεις αρκούσαν για να μας φτιάξουν τη διάθεση, το Σαββατοκύριακο βράδυ, να ξεχάσουμε ότι οι φτωχοί και συνηθισμενοι Έλληνες δεν είχαν ποτέ ούτε και μες τη συνεχιζόμενη κρίση έχουν πολλές ευκαιρίες και πολλαπλές επιλογές, πλην του σινεμά.
Όταν η κόρη μου, λοιπόν, προχθές με κέρασε σινεμά, το ΤΖΌΚΕΡ, κι ύστερα σουβλάκι λέγοντας :
-Μία μικρή ανταποδωση για τις πολλές φορές, που μας πήγαινες να δούμε ταινίες και μετά για να φάμε,
στα αλήθεια χάρηκα κι ένα μικρό δάκρυ κύλησε στην άκρη των ματιών.
Ας είναι. Στο Περιστέρι ευτυχησαμε να έχουμε κινηματογραφικες αίθουσες και τότε και τώρα.
Όταν η βιομηχανία του Χόλιγουντ δαπανά 50 εκατομμύρια δολάρια για να γυρίσει μια ταινία είναι λογικό να περιμένει να κερδίσει πολύ περισσότερα. Έτσι η ταινία ΤΖΌΚΕΡ, που σε λίγες βδομάδες ξεπέρασε σε εισπράξεις τα 300 εκατομμύρια δολάρια μάλλον πέτυχε τις προθέσεις των παραγωγών.
Ο πρωταγωνιστής, Χοακιν Φοινιξ, που για το ρόλο του Τζόκερ έχασε 23 κιλά, μάλλον στοχευει το Όσκαρ ερμηνείας πρώτου ανδρικού ρόλου και σίγουρα θα το πάρει.
Το στορυ, δηλαδή το σενάριο, αφήνεται στην κρίση και ερμηνεία του καθενός μας και ευτυχώς ξεπερνάει τους στόχους και τη διάθεση των συγγραφέων.
Ανάλογα με τις γνώσεις, την ηλικία, τις εμπειρίες και την κατανόηση του ποια είναι η παγκόσμια ανθρώπινη πολιτικοκοινωνικοοικονομικη κατάσταση σήμερα κατανοείς μέσα από την ταινία αυτή, νομίζω, τη θλιμμένη κατάντια της σύγχρονης πραγματικότητας.
Ο Τζόκερ δεν είναι ο "κακός" τελικά, όπως ψυθιρισε ένας νεαρός, που καθόταν δίπλα μου, στο αυτί της κοπέλας του...
Ο Τζόκερ είναι ένας λούμπεν λογαριασμός στο τραπέζι της φτωχοτραπεζοκρατιας, του ξεπεσμενου πια ιστορικά καπιταλισμού, που λέει κι ο Γιανης με το ένα - νι-.
Ο Τζόκερ είναι η Χιλή, που καίγεται, γιατί δεν έχει λεφτά ούτε για το εισιτήριο του τρένου της.
Ο Τζόκερ είναι οι Κουρδοι, που τους χτυπάνε αλύπητα κάτω, αυτοί, που θα έπρεπε κανονικά να τους δώσουν ένα χέρι για να σηκωθούν.
Τελικά εμένα μου άρεσε η ταινία ΤΖΟΚΕΡ όπως κι ο ίδιος ο ΉΡΩΑΣ της. . Κι όχι γιατί είμαι "κακή"...
Η σκάλα, που ΧΟΡΕΥΕΙ στο τέλος , απλά τον οδηγεί στην τραγική ενηλικίωση του.
Κι όσο επικίνδυνη είναι η δική του ενηλικίωση, τόσο συναρπαστική η άνοδος της. Η ΌΧΙ;
ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΆΚΑ