Μπαίνω ΣΤΟ ΚΤΕΛ του Κηφισού. Ένα χρόνο έχω να έλθω κι ο σταθμός μου φαίνεται διαφορετικός. - Αλλάξατε κάτι; ρωτάω τον υπάλληλο στα εκδοτήρια. - Τίποτε απολύτως, απαντάει. Ρίχνω τις τελευταίες γουλιες του καφέ μου στα σκουπίδια και καταλαμβάνω τη θέση 31. Ευτυχώς η θέση 32 απομένει κενή... Δεν έχω όρεξη ούτε για κουβέντα ούτε για γκρίνια. Ο άντρας μου με περιμένει στη Νεράντζα. Είναι όμορφο να σε περιμένει κάποιος εκεί, που κατευθύνεσαι. Σκέφτομαι αναπαντεχα τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, που αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα στις 22 Ιουλίου του 1928, σε ηλικία 31 ετών, με μια σφαίρα στην καρδιά, κάτω από έναν ευκάλυπτο, αφήνοντας επάνω του ενα αποχαιρεστηριο γράμμα.
Έπασχε από σύφιλη, την αφροδίσια ασθένεια, που τότε, δυστυχώς, ήταν ανίατη. Αλλά και η αγαπημένη του, η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, πέθανε κι εκείνη μόλις 28 ετών, το 1930, από την ανίατη τότε ασθένεια φυματίωση. Μέσα στην κρίση, την οικονομική, διαπιστώνω πόσο γίνανε της μόδας οι τραγικοί και "κολασμένοι" ποιητές. Η σύφιλη κι η φυματίωση θεραπεύονται πια, αλλά η θλίψη, το βαθυσκιωτο της απελπισίας, η αγωνία, η μάταιη αναζήτηση του ιδανικού συντρόφου συνεχίζει να μαγνητίζει ξανά και ξανά και να γεννά , σπάνια αυθεντικούς και συχνότερα μιμητές των ανυπερβλητων τραγικων ποιητών μας.
Οι καργιες χτυπούν πάλι στα κεραμίδια, αλλά δεν φέρνουν τα ίδια μαγικά οράματα, που κατάφερε ο Κώστας Καριωτακης. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ειλικρινά δεν ξέρω. Ούτε είμαι η κατάλληλη για τέτοιες απαντήσεις. Συλλογιεμαι μονάχα, άραγε, αν ο Κώστας Καρυωτάκης δεν είχε αυτοκτονήσει εκείνη την ημέρα, πόσος χρόνος ζωής του απέμενε και τι εξέλιξη θα είχε το ταλέντο του, αλλά και η ασθένεια του; Άξιζε τον κόπο να κάνει μια ακόμη προσπάθεια να ολοκληρώσει τα χειρόγραφα επάνω στο γραφείο του, εκείνα, που η σπιτο νοικοκυρά του, μετά την αυτοκτονία του πέταξε στα σκουπίδια;
Το μη χειρον βέλτιστον τελικά, όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι ή "ο γεγονε, γεγονε" και πρέπει να σέβεσαι τις αποφάσεις κάθε ενήλικα;
Μπορεί να γελάσετε με αυτό, αλλά ο Κώστας Καρυωτάκης μου λείπει. Όχι κάτι νεόκοποι αντιγραφεις του ούτε κάτι πολιτικοί με το όνομα "Κώστας"... Ο πρόωρα χαμένος ποιητής, όμως, μου λείπει, σαν φίλος, σαν αδελφός, σαν κάποιος, που ήθελε να τον περιμένουν, αλλά τον ξαπόστειλαν στην Πρεβεζα με δυσμενή μετάθεση. Αν δεν αυτοκτονούσε θα ήθελα να του πω: - Πίνουμε μια ακόμη παγωμένη βυσσιναδα; Χωρίς πολλές κουβέντες και γκρίνια!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΆΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου