Η Τσιτσίκα και εγώ

                                                                               

Γ Υ Ν Α Ι Κ Α Είσαι μια εκκρεμότητα... Σε βάζουν στο ντουλάπι με τις αρχαιότητες κι υπόσχονται "από Δευτέρα να ασχοληθούν μαζί σου". Είσαι μια κονσέρβα... Σε καταχωνιαζουν σε κάποιο εκδρομικό σακίδιο για ώρα ανάγκης. Τα εστιατόρια κλείνουν νωρίς το βράδυ. Είσαι μια ρεζέρβα... Σε φορτώνουν στο πορτ - μπαγκαζ μαζί με τις πρώτες βοήθειες, τον πυροσβεστηρα κι ένα μπιτονι βενζίνη. Θα σε χρησιμοποιήσουν μόνο αν δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικα. Είσαι η σκάλα υπηρεσίας, η έξοδος κινδύνου, η παλιά καρέκλα σε σχέση με την καινούρια, ένα ζευγάρι γυαλιά ντεμοντέ... Είσαι ζωντανή. Κάθεσαι στην άκρη της θάλασσας και κοιτάς μια ταμπέλα, που γράφει :Απαγορεύεται το κολύμπι, το ψάρεμα. Περιοχή μολυσμένη! Κι αρκείσαι μονάχα στο να βλέπεις τα κύματα να σκάζουν στα πόδια σου. Είσαι γυναίκα. Νόμιζες, πως έφτανε να γεννηθείς και θα ήσουνα άνθρωπος. Πόσο έξω έχεις πέσει λοιπόν. Αγαπάς. Αγάπη, λες, είναι να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να ζεσταίνεσαι. Κι ύστερα ανακαλύπτεις ότι κανείς δεν έχει το θάρρος ή τη διάθεση να αφήσει ανοιχτά τα μάτια του. Ελευθέρα στην κοινή θέα. Σκέφτεσαι. Ίσως αυτό είναι το μόνο, που έμεινε να μπορείς να κάνεις. Με μια σκέψη, που φτάνει μέχρι τα σύννεφα και θα τα έδινε όλα (τα σύννεφα) για λίγη πρακτική. Μια πρακτική, όμως, που μόνη σου θα είχες διαλέξει. Εσύ, μια ΓΥΝΑΙΚΑ! Χρόνια πολλά... 6 Μαρτίου 1980 

ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΑΚΑ