Η θεία Ραφτρία

                                                              

Στην εξοχή όλα κυλάνε πιο αργά, πιο ήσυχα, πιο αθόρυβα, καμία φορά και πιο βαρετά από την Αθήνα.
Ο δήμαρχος λέει ότι φέτος θα φτιάξει το δρόμο, μπροστά από το σπίτι σου, δέκα χρόνια έχουν περάσει κι ο δρόμος δε φτιάχνεται, τα χωράφια πρέπει να τα καθαρίσουν οι ιδιοκτήτες τους, αλλιώς θα το κάνει ο δήμος και θα τους χρεώσει, οι περισσότεροι ποτέ δεν το κάνουν, αλλά ούτε οι "αρμόδιοι" κάνουν τη δουλειά τους ποτέ, ο ασφαλτοστρωμενος δρόμος από την έλλειψη συντήρησης εδώ δίπλα μοιάζει με βατοτοπο, σαν κανένας παρατημένος κρανίου τόπος και τα σκουπίδια αφημένα, όπως πάντα, στην τύχη τους, μοιάζει να λένε :
Αν δε μας κοιτάξεις, μπορεί να πάψουμε να υπάρχουμε!
Από την άλλη η θάλασσα είναι όμορφη, ο Θόδωρος έκανε κιόλας το μπάνιο του, ο καφές στην παραλία με φίλους είναι μια παρηγοριά και αυτή η ησυχία, μπορείς να προσποιηθείς ότι είναι μια επαφή με τη φύση κι όχι μια ακόμη εκδοχή, όπως είπε κι ο σουλτάνος Ερντογαν, μιας πτωχευμενης κι αδιάφορης για την τύχη της χώρας.
Ο γιος μου πήγε πάλι για σεζόν στη Μύκονο, κουρασμένο τον ακούω, τις λιγοστές φορές, που μιλάμε, αλλά στη ζωή υπάρχει η σκέτη γαλέρα, υπάρχει κι η τυχερή στιγμή, που γίνεσαι κι εσύ Μπεν Χουρ κι ολόψυχα εύχομαι τα παιδιά μας να βγουν νικητές στις αρματοδρομιες, που εδώ και οκτώ χρόνια (Ναι, Γιωργάκη Παπανδρέου δεν σε έχω ξεχάσει), που κάποιοι παιξανε στα ζάρια τις ζωές και το μέλλον αυτού του τόπου.
Λοιπόν, νομίζω στη Δευτέρα του δημοτικού πήγαινε ο γιος μου και έκθεση του βάλανε με θέμα :
Η ΑΓΑΠΗΜΈΝΗ ΜΟΥ ΘΕΊΑ,
στα 1998.
Οταν στο σπίτι την έφερε, μισή σελίδα είχε γράψει, όλη κι όλη, διάβασα περίπου τα εξης:
Η αγαπημένη μου θεία είναι η Ασπασουλα και είναι ραφτρία. Μένει στα Πατήσια και πάμε εκεί με τη μαμά μου και την αδελφή μου συχνά. Έχει μηχανή, που ράβει φουστάνια και ρούχα. Είναι καλή νοικοκυρά, όμορφη και μου κανει αγκαλιές και φιλιά,.
Για εμένα φτιάχνει γαλατοπιτα, όλη δική μου, και για τη Δάφνη κέικ με καρότα!
Η δασκάλα του είχε γράψει :Μπράβο, Παναγιώτη, ενώ εγώ του σχολίασα ότι δε λέμε ραφτρία, αλλά μοδίστρα...
Δεν έδωσε καμία σημασία στη διόρθωση μου, πάντα το κάνει αυτό, παρά απάντησε σοβαρά - σοβαρά :
Εγώ ήθελα να γράψω για τον αγαπημένο μου θείο , το Νωντα, και είχα να γράψω τόσα πολλά γι αυτόν, αλλά η δασκάλα είπε μόνο για "θεία" και διάλεξα τη θεία την Ασπασουλα.
Τι περίεργο πράγμα η νοσταλγία. Σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα και όλους τους... άχρηστους, που για αυτά ευθύνονται.
Μία μυρωδιά από γαλατοπιτα μου έρχεται στη μύτη. Είμαστε πάλι όλοι στο χωριό και χαρούμενοι. Κι η γαλατοπιτα αυτή τη φορά είναι όλη δική μου!
ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΆΚΑ