ΣΤΟΝ ΠΡΟΘΑΛΑΜΟ

                                                                             

Πάει μήνας και βάλε, που διηγουμαι στο φίλο μου Χρήστο, το σκηνοθέτη, την ιδέα μου για ένα θεατρικό έργο, μονοπρακτο, που θέλω να γράψω, εκειδά στο μυαλό μου, θαρρείς, έτοιμο το έχω όλο, την υπόθεση, τα πρόσωπα, την πλοκή, το σκηνικό, όλο το στόρυ διαδραματίζεται στον προθαλαμο του ΙΚΑ της γειτονιάς μας, εκεί στη μεγάλη αίθουσα με γύρω- γύρω τις πόρτες των γιατρών, εκεί, που εσύ είσαι λόγου χάρη η Ελλάδα κι οι κλειστές πόρτες κρύβουν τις διαγνώσεις των ξένων, των εταίρων, των δανειστών, που συνταγογραφούν φάρμακα και μνημόνια, που σε χειροτερεύουν, ενώ ποτέ δε σε κάνουν καλά...
Εντάξει, ένα μονόπρακτο έργο, για ερασιτέχνες ηθοποιούς, θέλω να γράψω, φυσικά θα παίζω κι εγώ μέσα, το ξέρω, βέβαια, ότι δεν είμαι ο Σαίξπηρ ούτε κι ο Μπρεχτ, αλλά του ζητάω βοήθεια του φίλου μου με τη σκηνοθεσία.
-Να το γράψεις, μου λέει, αφού το θέλεις, αλλά μελαγχολική μου φαίνεται η περίληψη και ξέρεις για μένα...
Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ!
Να πάρει, σκέφτομαι, κι εγώ , που ποιήτρια νόμιζα, πως είμαι, τελικά μία ακόμη Ελληνίδα της κρίσης, που εκεί στον προθάλαμο του ΕΟΠΠΥ της γειτονιάς, αντίς για παθολόγο , σε κανένα ψυχίατρο θα 'πρεπε να κλείσω ραντεβού στο ΠΕΔΥ!
Ο μήνας περνάει, με κρύο και συμβάντα δυσάρεστα, είναι, λοιπόν,και το 2018, το ίδιο "αισιόδοξο κι ελπιδοφόρο", όπως και τα προηγούμενα, το μονοπρακτο μένει κι αυτό στο μυαλό μου, προς το παρόν, κι οι ήρωες μου παγώνουν στο χρόνο και στον προθαλαμο του ΙΚΑ, σαν αγάλματα στο νησί του ΠΑΣΧΑ, χωρίς λόγια, χωρίς ζωή, χωρίς γέλια, χωρίς καν δάκρυα.
Είναι κι ο Ερντογάν, που το έχει δει σουλτάνος Οθωμανός και κάνει τα επικίνδυνα δικά του ή τέλος πάντων έτσι προβλέπει ο ρόλος, που του γράψανε, και ούτε που του ταιριάζει ούτε και βραβείο ηθοποιίας πρόκειται να πάρει και αν τον καλούσα να έλθει να περιμένει μαζί μου στον προθαλαμο για κάνα γιατρό ,είμαι βέβαιη, πως θα ζητούσε την άμεση έκδοση μου κι ας μην είχε τέτοιο δικαίωμα.
Με σενάρια και εκδηλώσεις περνάει η ζωή μας και τη βγάζουμε, τουλάχιστον οι πολλοί και οι φτωχοί, σαν άψυχα πρόσωπα ή αποκριάτικες μάσκες, που γελάνε, ανάλογα με τις ανάγκες του έργου κι ύστερα μπαίνουν στο βεστιάριο.
Στον προθαλαμο της ζωής, πάλι, περιμένουμε, κάποτε, να γίνει ένα αληθινό θαύμα κι ο γιατρός να γίνει Θεός ή ο Θεός να γίνει γιατρός και ο δικός μας ασθενής να τα καταφέρει και η ιστορία να μη χρειάζεται συγγραφεα ούτε σκηνοθέτη, αλλά να είναι πάλι ζωή, ζωή ζωντανή, από μόνη της σκέτη ΠΟΙΗΣΗ!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ