Είναι γνωστό πως τα άσχημα νέα ταξιδεύουνε γρήγορα, αλλά, όταν απόψε το βράδυ με πήρε ο γιος μου από τη Μύκονο σκέφτηκα ότι ήθελε να μου ανακοινώσει πότε γυρίζει.
Εκείνος, όμως, φανερά ανήσυχος, ρώτησε :
-Είναι αλήθεια πως ο φίλος μου ο Γιώργος το μεσημέρι πέθανε;
Η γη άνοιξε κάτω από τα πόδια μου.
Πώς στο γειτονοπουλο μας εδώ απέναντι είχε συμβεί κάτι τέτοιο και δεν είχα μάθει τίποτα.
Στις εννιά που πέρασα μπροστά από την πολυκατοικία τους όλα έδειχναν ήσυχα, καθημερινά.
Βγήκα στο μπαλκόνι και κοίταξα προσπαθώντας να ακούσω, να διακρίνω,να καταλάβω.
Σιγή, απόλυτη!
Πήρα τηλέφωνο έναν άλλο φίλο τους κι εκείνος αναστατωμενος τηλεφώνησε Σστο σπίτι του.
-Ο Γιώργος από το μεσημέρι δεν είναι πια μαζί μας...είπε ο πατέρας του κι η φωνή του ράγισε.
Γιατί, Θεέ μου, δεν αλυχτάει ο σκύλος του Γιώργου να ξεσκισει τη νύχτα με τις κραυγές του;
Ένα παιδί είκοσι έξι χρονών χάθηκε ξαφνικά. Άδικο!
Ένα παλικάρι, που κάθε απόγευμα έβγαζε βόλτα το σκυλί του χαρούμενο.
-Γεια σας, κυρία Βιβη, μου έλεγε, σήμερα είστε πολύ ωραία. Θα σας φιλησω!
-Πότε γυρίζει, ο Παναγιώτης; Τον έχω πεθυμισει.
Τέτοιες κουβέντες κάναμε , απλές, συνηθισμένες, σαν εκείνες που λένε τα παιδιά στους μεγάλους.
Κι έτσι δε μένει αρκετός καιρός να πεις και να κάνεις τα σπουδαία, τα σοβαρά, τα πιο κατάλληλα. Κι έτσι ...
Έτσι χάνεις χρόνο, νομίζω χάνεις πολύτιμο χρόνο, ελπιζοντας ότι ο χρόνος νομοτελιακα ανήκει πάντα στους νέους μας και θα τον χαρούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Πού το ξέρω;
Είμαι μάνα και το ξέρω.
Μένω ακίνητη στο σκοτάδι κι αφουγκραζομαι τη νεκρική σιγή της οδού Κρινων και κλαίω.
Με αυτά τα δάκρυα, που δεν με ανακουφίζουν ούτε με παρηγορούν ούτε με λυτρώνουν.
Ούτε οι δικοι σου θα κοιμούνται,Γιώργο, κι ας μην ακούγονται.
Θρηνούν τη ξαφνική σου απώλεια.
Πώς θα ήθελα κι άλλο ένα φιλί σου κι άλλο ένα χαμόγελο, παιδί μου γλυκό.
Νύχτα. Βαριά νύχτα. Σιγή στην οδό Κρινων. Πένθος για όλους μας!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Υ.Σ Στη μνήμη του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου