Στο λεωφορείο προσέχω το διπλανό μου νεαρό , που κάθεται στον ήλιο, ενώ υπάρχουν άδειες θέσεις με σκιά τριγύρω.
Λέει ξαφνικά:
-Ο Τζόνυ το ξέρει αυτό...Κι εγώ το ξέρω!
Θα μιλάει στο hands free του, υπολογίζω.
Μπα, ούτε κινητό κρατάει ούτε ακουστικό φοράει. Μιλάει μόνος του σε κάποιους αόρατους... Σιωπή.
Στο φαρμακείο της Λένας με υποδέχονται με χαρά. Το καφενείο απέναντι δεν τα έβγαζε πέρα και έκλεισε κι αυτό.Κρίμα, πολύ κρίμα. Τα κορίτσια με κερνάνε καφέ από άλλο μαγαζί, με ντελίβερι boy και δώρο νερό.
Στο φαρμακείο εναλλάσσονται οι λογικοί με τους "σαλταρισμένους", αλλά φαρμακείο είναι εκεί ,θα μου πεις, από κάπου αγοράζουν τα φάρμακα τους και οι άρρωστοι "ψυχικά", όπως και όλοι οι άλλοι άρρωστοι.
Στο σπίτι φτιάχνω τις μπάμιες, που στείλανε στην Αριστέα, από το χωριό της ,και επειδή ήταν πολλές μου έδωσε κι εμένα.
Ιδιαίτερο αυχαριστώ στην Αριστέα, τη φίλη μας, όχι μόνο για τις μπάμιες, αλλά κυρίως για τις καθημερινές επισκέψεις στο γάτο μας το Σάμπη, τη φροντίδα και την αγάπη, που του έδειξε κατά την απουσία μας.
Οι κλέφτες,πάλι, φτου -φτου-φτου, εκτός από τα παλιά μου βρακιά, (τα πιο καλά τα πήρα μαζί μου),σωρεία ποιημάτων και άρθρων και μπόλικα βιβλία δεν νομίζω να εύρισκαν κάτι του γούστου τους.Ασε που ο Σάμπης γκρατζουνάει τους κακούς και τους κλέφτες!Κι εγώ.
Στη Νεράντζα πέρασα καλά και είχα μπόλικη παρέα από φίλους. Οτι φαγητό έμενε το μοίραζα δίκαια στις κότες του γείτονα και στη μαύρη άγνωστη γάτα, που ερχόταν κάθε βράδυ. Οσο για τις καρακάξες, αυτές είναι ,σαν τα περιστέρια της πόλης, θα βουτήξουν ότι μπορούν και ότι θέλουν είτε το θες εσύ είτε όχι. Σαν τους εθνικούς μας εργολάβους και άλλους λαμογίους ένα πράγμα.
Στο Χαλέπι συνεχίζονται να σκοτώνονται χιλιάδες άμαχου πληθυσμού, αλλά στο διαδίκτυο συγκινήθηκαν και κλαίνε με τη φωτογραφία ένός τραυματισμένου αγοριού...
-MON DIEU!, που αναφωνούν και οι φίλοι μας οι Γάλλοι!
Ο Ερντογάν συνεχίζει τα δικά του και θα πάρω σαμπουάν ενίσχυσης ρίζας για να μη μου πέσουν και τα λίγα εναπομένοντα μαλλιά μου.
Στα δικά μας ψάχνουν, αν το ταχύπλοο το οδηγούσε ο γέρων των 77ή 78 χρόνων ή κάποιος άλλος (!), ενώ ο κος Δρίτσας απευθύνεται στο εαυτό του, σαν να είναι κάποιος άλλος ο αρμόδιος επί της ναυσιπλοϊας.
Από μετάλλια καλά πήγαμε, αλλά δεν νομίζω αυτό να σταματήσει τις τράπεζες να με παίρνουν τηλέφωνο και να συνεχίσουν να προσθέτουν τόκους υπερημερίας στα χρέη μου ,αλλά και στα δικά σας χρέη.
Ο περισσότερος κόσμος, αν και διανύουμε Αύγουστο και είδαμε και την πανσέληνο του, είναι στη γκρίνια, στην ανεργία, στην τσίτα , στην οικονομική αφυξία, στη μύρλα και στο γενικό σαλτάρισμα. Η έστω, έτσι τον κρίνω στην πλειοψηφία του εγώ τουλάχιστον.
Στην Ισπανία ουχί κυβέρνηση ακόμη και αυτή η συμμαχία των κρατών του Νότου, για να προχωρήσει, θα πρέπει οι ηγέτες του Νότου, να κρατάνε και τα τηλέφωνα τους και τα ακούστικά τους στο χέρι για να υπάρξει συνεννόηση. Ειδαλλιώς πάλι θέση στον ήλιο για εμάς οσμύζομαι και πάντως χωρίς αντιλιακό και θάλασσα...και πολλούς νέους πρόσφυγες.
Μία εξαδέλφη μου, σώφρων και με σώας τας φρένας, μέχρι πρόσφατα, που την είδα, μου εκμυστηρεύθηκε ότι η μεγαλύτερη της επιθυμία είναι να βρει και να "αποκτήσει" ΜΙΑ ΣΠΗΛΙΑ ΜΟΝΑΧΙΚΗ.
Δηλαδή: τη ρωτάω απορημένη.
Μία σπηλιά για να χωθώ εκεί και να ζήσω μόνη μου, λέει.
Και να μην έχει κοντά μου άλλες σπηλιές με ανθρώπους, κυρίως Ελληνες.
Θέλω μονάχα: ΜΙΑ ΣΠΗΛΙΑ ΜΟΝΑΧΙΚΗ.
Εγώ πάντως, το ξεκαθαρίζω, χωρίς κόσμο και το Σάμπη μου δεν πάω ούτε σε σπηλιά, αλλά αυτά θα τα ξαναπούμε!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου